Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Έχω τον ίδιο αριθμό


Παρασέρνω ανέλπιστα παιδιά
ή αυτά εμένα
Μας στοιχειώνουν τα διδακτορικά,
οι οικογενειακές παραδόσεις
και η απόρθητη γνώση
Όλες οι φυλές κοιμούνται με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο
κυριολεκτικά ή μεταφορικά
στην κρίση του αναγνώστη
Δεν έχεις χρόνο να μάθεις να διαβάζεις
τα ποιήματα που γράψαμε
για να καλύψουμε τον χρόνο μας
να πάρεις από τ’ αλάφρωμα της έκφρασης
Μάλλον μας παρασοβάρεψε η ταξική συνείδηση
οι έσω οργανωτικές διαδικασίες διαταράξανε την εφηβεία μας
Μια ζωή κλείνουμε τους δρόμους
Παιδιά σέρναμε κάδους απορριμμάτων
 για να σπάσουμε πλάκα
Αργότερα το ρίξαμε στην επαναστατική γυμναστική
για να γελάσει το χειλάκι των καπιταλιστών
Η έλλειψη μονάδων σε γλιτώνει
από τα αναπάντητα μηνύματα
ή μήπως όχι?
εκτιμώ τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας
που με σκέφτονται με τις καινοτόμες προσφορές
κι ας μην με πήραν ποτέ σε δουλειά
Ήθελα κι εγώ στάμπα καπέλα
και μπουφάνια για τα κρύα
Θυμάμαι ανθρώπους από τους αριθμούς τους
και ανθρώπους διότι ποτέ δεν τους τον ζήτησα




Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Ο καθένας



Στίχοι - Παρουσίαση = Παράταιρος,Χακ(Urban Pulse)
Beat = D.T.R.A.N.E.R
Studio Undertube
Φωτογραφία = Γεωργία Τοπαλίδου

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Π-(ο)ίη(α)ση

δια χειρός Άπο

Δεν έγραψα ποτέ μεθυσμένος
Συνεπώς
Αυτά που γράφω
δεν θα εξασφαλίσουν ποτέ χρήματα
για να πιω περισσότερο
Σπάνια διάβαζα
Άρα αυτές οι λέξεις είναι δικές μου
Δεν φοβάμαι
Θα ανοίξω την κουρτίνα που κρύβει
τους ποιητές των αιώνων
Θα σπρώξω σ ‘αυτήν
το προσωπικό μου ύφος
Σαν τελειώσω πρώτη φορά ολόκληρο ποίημα
θ’ αδειάσω το βάρος που κρύβω
Όταν μου ρίχνουν χαστούκια
κουνούπια διώχνουν θα λέω
Αδημονούν τα δέντρα να κοπούν
Κόλλες να γίνουν να γεμίζω
Οι φίλοι μου σαν δυστυχώ δε θα ρωτούν
Ξέρουν!
Έτσι μπορώ και γράφω
Σκηνοθέτης θα είμαι χωρίς budget
Θα φτιάχνω εικόνες με την γλώσσα
Δάκρυα θεατών στεγνωμένα σε μάγουλα που καίνε
Ηθοποιός υποκριτής εγώ στην έπαρση της πέννας
Άδεια καμαρίνια το δωμάτιο μου
Τα βιβλία μου σενάρια να διαβάσω
Η ζωή μου έργο που δεν απέσπασε βραβεία
Η αγάπη μου φτιάχνει λογαριασμό
στο imbd να με κακολογήσει
Η αμοιβή μου ποσοστό από τις διαφημίσεις στα torrents
Στα ποιήματα της μιας ανάσας κοντοστέκονται οι αναγνώστες
Η ιδιότητα του τηλεθεατή
όταν είναι ισχυρότερη του πολίτη
οι αιτήσεις για μηχανάκια της AGB
θα ξεπερνάνε τους αριθμούς στους εκλογικούς καταλόγους
Κουβέντα για αυτά από μένα στο γραπτό μου
Η ποίηση φέρνει την ίαση για αυτό θα γράφω για το εγώ μου





Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Και-βαχ

Το ''Εγκώμιο στα μικροαστοκόριτσα'' είναι ένα χυδαίο τσουβάλιασμα , καταγραφή εμπειριών
και άτυπο diss σε κορασίδες με εναλλακτικές αναφορές. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό εκφράζει σύσσωμο το R.A.P κρου . Ο Φώντας 9 μήνες αργότερα μοιράζεται παρόμοιες σκέψεις και κινείται στο ίδιο (περίπου) μοτίβο


Αχ αυτά τα κοριτσάκια
με τα φορεματάκια,
τα γυαλάκια
και τα κοτσιδάκια στο μαλλί
που πήγαν πάρο όταν τελείωσαν το λύκειο
και μετά νέα υόρκη
που σε ρωτάνε
«αχ καλέ είσαι ποιητής»
«τι ενδιαφέρον, σίγουρα θα σ’αρέσουν τα ταξίδια»
«ναι» απαντάς
«έχω πάει μια φορά κρήτη»

Αχ αυτές οι κοπελίτσες
όλες γίνονται
δικηγόρες, φιλόλογες και νηπιαγωγές
και μετά αναλαμβάνουν την επιχείρηση του πατέρα
ή μάλλον την αναλαμβάνει ο σύζυγος
κάτι τέτοιο τους λέει η μητέρα
τους.
λένε πως η κάβλα
είναι μια πρόστυχη λέξη
αλλά ραγίζουν τα τζάμια απ’ τις φωνές τους
απλά όταν τους βάζεις δάχτυλο
κοιτάνε την πούτσα σου
«πολύ μεγάλο»
«δε το παίρνω αυτό εγώ»
και εσύ σκας στα γέλια και λες
«δεν ήξερα ότι είσαι παρθένα»
Αχ αυτά τα κοριτσάκια
που έχουν τόσα ψυχολογικά
όσα και οι συντρόφισσες
μα που ποτέ δεν τις κέρδισε το κίνημα
ή έστω η αριστερά.
πίνουν κοκτέιλς το καλοκαίρι
και ζεστή σοκολάτα το χειμώνα
σε κάποιο μαγαζί στο κολώνακι
κι εσύ σαπίζεις στις μπύρες στην πλατεία
και παρακαλάς να ανοίξουν το αιρκοντίσιον στην κατάληψη.
σε προσπερνάνε
και κοιτάνε επικριτικά τα εναλλακτικά μουνάκια που έχεις δίπλα σου
αυτά σκυλιάζουν
«Μα παντελίδη»
«Που νομίζει ότι ήρθε»
«Εδώ είναι εξάρχεια»
Και εσύ δε λες τίποτα
γιατί ελπίζεις να γαμήσεις μια από δαύτες
αλλά στο τέλος δεν κρατιέσαι και της φωνάζεις
«θα τα πούμε στη σχολή»
«9-12 δεν έχουμε;»
«Ναι» σου απαντάει
αλλά ξέρεις πως δε θα πας
γιατί πέντε χρόνια τώρα δεν αξιώθηκες να πας σε ένα πρωινό μάθημα.
έπινες,έγραφες,έχεζες,σπανίως γάμαγες
τα βράδια.
«Θα σε δω εκεί» υπόσχεσαι
και κοίτας τη μπύρα σου με μίσος.

Αχ αυτές οι κυριούλες
οι δεσποινίδες
που όταν τους κάνεις χειροφίλημα
κοιτάνε αν έχεις καθαρίσει τα δόντια σου
απ’ την πρέζα
όταν τους ορκίζεσαι στην επανάσταση ότι τις αγαπάς
σου λένε
«Εγώ είμαι γέννημα θρέμα της δεξιάς»
και εσύ απαντάς
«Και εγώ αυτής είμαι γέννημα»
«Στο θρέψιμο κολλήσαμε λίγο»
«Τάισε με»


Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Ανήσυχες μέρες του Ιούλη

Απ ' την πέννα μου δε βγαίνει λέξη
Ανατρέχω πέρα δώθε στα γραπτά μου
ιδέες για να πάρω
Χαρούμενο τέλος δεν υπάρχει
ούτε στις ταινίες που βλέπω τελευταία
Πόσο μάλλον για μας τους δύο.
Στη σιωπή μου δε βρίσκουν κάτι το περίεργο
Βλέπω μπροστά μου τα πρωτοφανή ,
να περνάνε βιαστικά
Μιλιά δε βγαίνει σα φωνάζω
Βολεύτηκα τόσο στην αδράνεια
που χάρηκα για την αφλογισιά μου
Αντίδραση δε προκαλούν τ ' ακάματα μου χέρια
Άλλος κανείς δε θα πληγεί στ'αόρατο μου ξίφος
Μα αφού δε ζούσα μόνος,
μα με ανθρώπους καθημερνούς
με πάθη και μ' ιδέες
σαν κι αυτές που μπαίνουν στο κεφάλι
πριν να το μυριστείς,
έβλεπα τις πράξεις μου δίπλα να παίρνουν θέση
με μυστικότητα και σίγαση
στους γύρω να πετιούνται,
λες και τα χέρια μου και το μυαλό ,
άλλος τα 'χει κι ορίζει.
Όσο και να γείρω μπρος
'Οσο ψηλά και να τεντώσω
ποτέ δε θα με φέρω στα μέτρα τους
Αυτό που θέλω
κορνίζα του χθες
κι όσο κοιτάζω το χθες
δε θα σε βλέπω στ ' αύριο
και θα σκοτώνω ό,τι εισέρχεται σ ' αυτό
από την πρώτη κιόλας μέρα.
Το τελευταίο που με νοιάζει
είναι 60 γαμώ ευρώ
ή το πως θα τελειώσει αυτό το ποίημα.
Έχω να τελειώσω στις ενοχές μου

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Μηχανή του χρόνου

Διασχίζω τα ήσυχα σοκάκια
Της παλιάς μου γειτονιάς
Με βλέπω σε κάθε αυλή και μπαλκόνι
Ταΐζω τις γάτες
Δέχομαι παρατηρήσεις
Καθόμαστε στην βεράντα
Κοιτώντας τον έναστρο ουρανό
Σκάβω λάκκους στον κήπο και το σκυλί γαβγίζει
Η γειτόνισσα πάλι τα ίδια
Το παιδάκι που έβγαινε με τις πάνες στο δρόμο
Εθεάθη να κυκλοφορεί διατηρώντας γενειάδα
Έχω 4 φορές το ίδιο αυτοκόλλητο και κανένας δεν το θέλει
Το κύπελλο όπου να ‘ναι τελειώνει
Και ακόμα να συμπληρώσω τα κενά στο άλμπουμ
Ο κυρ Αντρέας πάλι μου έδωσε λάθος ρέστα
Το κορίτσι περιμένει στην γωνία
Κατέβηκα απ ’την ταράτσα του δημοτικού
Μέσω ενός δέντρου στα σκοτάδια
Κρύφτηκα πάνω στο καμπαναριό
Λες να χτυπήσει;
Ο άλλος ο μαλάκας μ’ έσπρωξε στην κολόνα
όπου πήγα να τον ‘’φτύσω’’
Σε ευχαριστώ μικρή Ολλανδέζα
Η γοητεία της αφρικάνικης σου καταγωγής
Με βοήθησε να ανακαλύψω
τις διαστάσεις της αρσενικής μου φύσης 
ο ξενοδόχος μ έδιωξε απ ‘την πισίνα
Κρίμα! Με συμπαθούσαν τόσο οι τουρίστες
Μερικά μούσμουλα στα τζάμια του είναι ότι πρέπει
Λίγα χρόνια μετά μας φτιάχνεις καφέδες στο μπιλιαρδάδικο
Καίγομαι στην ποδοκνημική απ ’την εξάτμιση
Και δεν με πάτε άλλη βόλτα τρόμπες
Τα παιδιά μαζωχτήκαν στην αυλή μου
Κι ας μην είναι δική μου
Αν μου κρατήσει κι άλλη μπάλα ο γέρος
Θα το πώς στον πατέρα μου
Κοίτα να δεις , παίξαμε κόντρα στο πέρα σχολείο
Και δεν άνοιξε ρουθούνι
Μια φορά να φας φάπα και να μην φέρεις όλο σου το σοι
Δεν θυμάμαι να υπήρχε αυτό το graffiti
Μετά την μπάλα σοκολάτα
Δεν έχω κινητό για να μου το στείλεις
Έμεινε πάλι νηστικός
Σας είπα δεν έπρεπε να πιει
Είναι μαύρος και  η μάνα του γαμιέται επί πληρωμή
Έκλεψε από συνάδελφο της 100ρικο
Της πουτάνας τα παγωτά φάγαμε
Τα ξερά χόρτα παίρνουν εύκολα φωτιά
Ο πυροσβέστης πάλι εμένα θα στολίσει
Βάλανε στο γήπεδο τσιμέντο
Τέρμα τα σβολώματα με ματωμένα γόνατα
Αφήσαμε σκουπίδια κι ο παπάς μανίζει
Απ ‘τα σκαλοπάτια δεν φεύγουμε
Στα αρχίδια μας ποιος άγιος γιορτάζει
Τον 15 Αύγουστο μελαγχολώ κι ας είμαι 11 μόλις
Ένα χρόνο μετά κλαίω γιατί θα χαθούμε λέει μετά το δημοτικό
Μου φαίνεται αστείο δεν θυμάμαι καν με ποιους ήμουν
Τι θα πει δεν μπορούμε χωρίς κηδεμόνα στην καφετέρια?
Ο καστανός μπαίνει γυμνάσιο
είδα ένα ξάδερφο σου 10 χρόνια μετά
θέλω να τον ρωτήσω αν ζεις
οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου
ήσουνα φίλος με αυτόν που κάηκε
λούζοντας το κότερο με βενζίνη
τρεις φίλοι καρδιακοί γίνανε μπάτσοι
κι εγώ στο ότι κάτσει
να το βράσω το χρυσό στο μήκος
στα σπριντ πάντα έρχομαι δεύτερος
ο Μπάμπης πήγε διακοπές κι ακόμα να τον δω
του χρωστάω μια συγγνώμη ακόμη
μη με σταμάτε μη με ρωτάτε
εγώ ματώνω στον βορρά
τα τωρινά δε ζω τα περασμένα αναπολώ

κι όλα αυτά μόνο με μια βόλτα

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Δε θα μάθω ποτέ


Οι ουσίες καταναλώνονται
όταν τις έχεις λιγότερο ανάγκη
Τα χαμόγελα των φίλων σου και μόνο
θα ήταν αρκετά
για να περάσεις καλά
Όταν σχολνάνε τα μπαρ
κι απ‘ τους δρόμους
ακούγονται μόνο οι φωνές των μεθυσμένων
Σε μισοσκότεινα δωμάτια
ρίχνονται κατάρες
στα κλειστά περίπτερα και κάβες.
Τότε μάλιστα!
Γιατί η νύχτα έχει τους δικούς της ρυθμούς
και η αυγή δεν είναι τόσο συναρπαστική
όταν βαριέσαι να συρθείς ως το μπαλκόνι

Όσα περισσότερα ακούω
τόσα μαθαίνω πως δεν ξέρω
Τώρα ξέρω πως δε θα μάθω ποτέ

Ο κρυμμένος μου κακός εαυτός ,
που έχουν όλοι κατά πως λένε ,
αντιστρέφει τους ρόλους
και παίρνει τη θέση του πρωταγωνιστή.
Τα πουλιά που πετούνε
τα τραγουδάνε οι λαοί κι οι ποιητές ανά τον κόσμο
Κι όμως αυτά είναι κάτι
που δεν θα βρεις στο θέμα μου.

Η έντονη στεναχώρια
ίσως και να ‘ ναι
πιο ανάλαφρη απ’ την απάθεια
Ασύγκριτα όλα
με το πλησίασμα σου και μόνο
Να με βλέπεις να μετανιώνω
για κάθε λέξη που δεν πρόλαβα
ή για παραπανίσιες λέξεις
που έλεγα χωρίς να σ ‘ αγγίζω
Δώσε μου κάτι ελπίζω
και θα βρούμε κι οι δυο
ένα τρόπο ο καθένας

ό,τι αξίζει να πάρει





Σημ, Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Άπο ερασμίτη στο Τρίερ της Γερμανίας, γενέτειρας του Καρόλου

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Τελευταία

Τελευταία

      Με το που πέφτω στο κρεβάτι
                                πασχίζω να κλείσω μάτι

Τελευταία

      Με το που ανοίγω το μάτι
                               πασχίζω να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι

Τελευταία

      Δημιουργώ στο τέλος της ημέρας
                                    που συμπίπτει με το ξεκίνημα της μέρα των άλλων

Τελευταία

    Πείστηκα να αλλάξω
                   αυτά που κάνω
                                  Τελευταία

Να επισπεύσω για λίγο την αυλαία
      Να στομώσω του εαυτού υποβολέα
            Δε θα χαθώ σ ‘ όνειρα φευγαλέα
                   Ωραία λόγια μα δε σου ‘πα τα πιο ωραία

Ακέραιος σε κομμάτια εγώ
      Μα δε τα νιώθω
           Γυρεύεις για να βρεις καλό
                 Σου ‘πα δε το ‘χω

Τις ανηφοριές της πήρα ποδαράτο
            σε κάθε εμπόδιο στεκόμουνα
                           βαριόμουνα το σάλτο

Κράτα κουράγιο για μια γύρα τελευταία
Θα μοιραστούμε το ταξί ως το κέντρο του κόσμου

Μέχρι τα τελευταία μου
     Ίσως δε φτάσω ποτέ εκεί χάμω
             Και είναι αυτό που με τρώει
                                               Τελευταία

Σου φύλαξα πικρία για το τέλος
Πονάει καλύτερα όποιος βαριομοιρεί
                          πριν πάει στα τελευταία

Και είναι αυτό
       που με βαυκαλίζει

                          Τελευταία