Ανατρέχω πέρα δώθε στα γραπτά μου
ιδέες για να πάρω
Χαρούμενο τέλος δεν υπάρχει
ούτε στις ταινίες που βλέπω τελευταία
Πόσο μάλλον για μας τους δύο.
Στη σιωπή μου δε βρίσκουν κάτι το περίεργο
Βλέπω μπροστά μου τα πρωτοφανή ,
να περνάνε βιαστικά
Μιλιά δε βγαίνει σα φωνάζω
Βολεύτηκα τόσο στην αδράνεια
που χάρηκα για την αφλογισιά μου
Αντίδραση δε προκαλούν τ ' ακάματα μου χέρια
Άλλος κανείς δε θα πληγεί στ'αόρατο μου ξίφος
Μα αφού δε ζούσα μόνος,
μα με ανθρώπους καθημερνούς
με πάθη και μ' ιδέες
σαν κι αυτές που μπαίνουν στο κεφάλι
πριν να το μυριστείς,
έβλεπα τις πράξεις μου δίπλα να παίρνουν θέση
με μυστικότητα και σίγαση
στους γύρω να πετιούνται,
λες και τα χέρια μου και το μυαλό ,
άλλος τα 'χει κι ορίζει.
Όσο και να γείρω μπρος
'Οσο ψηλά και να τεντώσω
ποτέ δε θα με φέρω στα μέτρα τους
Αυτό που θέλω
κορνίζα του χθες
κι όσο κοιτάζω το χθες
δε θα σε βλέπω στ ' αύριο
και θα σκοτώνω ό,τι εισέρχεται σ ' αυτό
από την πρώτη κιόλας μέρα.
Το τελευταίο που με νοιάζει
είναι 60 γαμώ ευρώ
ή το πως θα τελειώσει αυτό το ποίημα.
Έχω να τελειώσω στις ενοχές μου
