Π-(ο)ίη(α)ση

δια χειρός Άπο

Δεν έγραψα ποτέ μεθυσμένος

Συνεπώς

Αυτά που γράφω

δεν θα εξασφαλίσουν ποτέ χρήματα

για να πιω περισσότερο

Σπάνια διάβαζα

Άρα αυτές οι λέξεις είναι δικές μου

Δεν φοβάμαι

Θα ανοίξω την κουρτίνα που κρύβει

τους ποιητές των αιώνων

Θα σπρώξω σ ‘αυτήν

το προσωπικό μου ύφος

Σαν τελειώσω πρώτη φορά ολόκληρο ποίημα

θ’ αδειάσω το βάρος που κρύβω

Όταν μου ρίχνουν χαστούκια

κουνούπια διώχνουν θα λέω

Αδημονούν τα δέντρα να κοπούν

Κόλλες να γίνουν να γεμίζω

Οι φίλοι μου σαν δυστυχώ δε θα ρωτούν

Ξέρουν!

Έτσι μπορώ και γράφω

Σκηνοθέτης θα είμαι χωρίς budget

Θα φτιάχνω εικόνες με την γλώσσα

Δάκρυα θεατών στεγνωμένα σε μάγουλα που καίνε

Ηθοποιός υποκριτής εγώ στην έπαρση της πέννας

Άδεια καμαρίνια το δωμάτιο μου

Τα βιβλία μου σενάρια να διαβάσω

Η ζωή μου έργο που δεν απέσπασε βραβεία

Η αγάπη μου φτιάχνει λογαριασμό

στο imbd να με κακολογήσει

Η αμοιβή μου ποσοστό από τις διαφημίσεις στα torrents

Στα ποιήματα της μιας ανάσας κοντοστέκονται οι αναγνώστες

Η ιδιότητα του τηλεθεατή

όταν είναι ισχυρότερη του πολίτη

οι αιτήσεις για μηχανάκια της AGB

θα ξεπερνάνε τους αριθμούς στους εκλογικούς καταλόγους

Κουβέντα για αυτά από μένα στο γραπτό μου

Η ποίηση φέρνει την ίαση για αυτό θα γράφω για το εγώ μου

Και-βαχ

Το ''Εγκώμιο στα μικροαστοκόριτσα'' είναι ένα χυδαίο τσουβάλιασμα , καταγραφή εμπειριών

και άτυπο diss σε κορασίδες με εναλλακτικές αναφορές. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό εκφράζει σύσσωμο το R.A.P κρου . Ο Φώντας 9 μήνες αργότερα μοιράζεται παρόμοιες σκέψεις και κινείται στο ίδιο (περίπου) μοτίβο

Αχ αυτά τα κοριτσάκια
με τα φορεματάκια,
τα γυαλάκια
και τα κοτσιδάκια στο μαλλί
που πήγαν πάρο όταν τελείωσαν το λύκειο
και μετά νέα υόρκη
που σε ρωτάνε
«αχ καλέ είσαι ποιητής»
«τι ενδιαφέρον, σίγουρα θα σ’αρέσουν τα ταξίδια»
«ναι» απαντάς
«έχω πάει μια φορά κρήτη»

Αχ αυτές οι κοπελίτσες
όλες γίνονται
δικηγόρες, φιλόλογες και νηπιαγωγές
και μετά αναλαμβάνουν την επιχείρηση του πατέρα
ή μάλλον την αναλαμβάνει ο σύζυγος
κάτι τέτοιο τους λέει η μητέρα
τους.
λένε πως η κάβλα
είναι μια πρόστυχη λέξη
αλλά ραγίζουν τα τζάμια απ’ τις φωνές τους
απλά όταν τους βάζεις δάχτυλο
κοιτάνε την πούτσα σου
«πολύ μεγάλο»
«δε το παίρνω αυτό εγώ»
και εσύ σκας στα γέλια και λες
«δεν ήξερα ότι είσαι παρθένα»
Αχ αυτά τα κοριτσάκια
που έχουν τόσα ψυχολογικά
όσα και οι συντρόφισσες
μα που ποτέ δεν τις κέρδισε το κίνημα
ή έστω η αριστερά.
πίνουν κοκτέιλς το καλοκαίρι
και ζεστή σοκολάτα το χειμώνα
σε κάποιο μαγαζί στο κολώνακι
κι εσύ σαπίζεις στις μπύρες στην πλατεία
και παρακαλάς να ανοίξουν το αιρκοντίσιον στην κατάληψη.
σε προσπερνάνε
και κοιτάνε επικριτικά τα εναλλακτικά μουνάκια που έχεις δίπλα σου
αυτά σκυλιάζουν
«Μα παντελίδη»
«Που νομίζει ότι ήρθε»
«Εδώ είναι εξάρχεια»
Και εσύ δε λες τίποτα
γιατί ελπίζεις να γαμήσεις μια από δαύτες
αλλά στο τέλος δεν κρατιέσαι και της φωνάζεις
«θα τα πούμε στη σχολή»
«9-12 δεν έχουμε;»
«Ναι» σου απαντάει
αλλά ξέρεις πως δε θα πας
γιατί πέντε χρόνια τώρα δεν αξιώθηκες να πας σε ένα πρωινό μάθημα.
έπινες,έγραφες,έχεζες,σπανίως γάμαγες
τα βράδια.
«Θα σε δω εκεί» υπόσχεσαι
και κοίτας τη μπύρα σου με μίσος.

Αχ αυτές οι κυριούλες
οι δεσποινίδες
που όταν τους κάνεις χειροφίλημα
κοιτάνε αν έχεις καθαρίσει τα δόντια σου
απ’ την πρέζα
όταν τους ορκίζεσαι στην επανάσταση ότι τις αγαπάς
σου λένε
«Εγώ είμαι γέννημα θρέμα της δεξιάς»
και εσύ απαντάς
«Και εγώ αυτής είμαι γέννημα»
«Στο θρέψιμο κολλήσαμε λίγο»
«Τάισε με»

FRACTAL

http://fractalart.gr/paratairos/

''Πολύ αργήσαμε φουτουριστές'' στο Fractal